<Ierbsen>>

Eemol war e Prënz, deen eng Prinzessin bestuede wollt; mä si misst eng richteg Prinzessin sinn. Hie war duerch d'ganz Welt gereest fir eng ze fannen, mä néierens konnt hie kréien, wat hie wollt. Et gouf genuch Prinzessinnen, mä et war schwéier erauszefannen, ob et richteg Prinzessinnen waren. Et war ëmmer eppes un hinnen, wat net sou war, wéi et sollt sinn. Also koum hien erëm heem a war traureg, well hie ganz gär eng richteg Prinzessin hätt.

Enges Owends ass e schreckleche Stuerm opgebrach; et gouf Donner a Blëtz, an de Reen ass a Stréim erofgefall. Op eemol huet een um Stadpaart gekloppt, an den ale Kinnek ass gaangen, fir et opzemaachen.

Et war eng Prinzessin, déi do baussen virum Paart stoung. Mä, mäi Gott! Wat hat de Reen an de Wand si ausgesinn gelooss. D'Waasser ass aus hiren Hoer a Kleeder erofgelaf; et ass an d'Zéiwe vun hire Schong erofgelaf an erëm bei den Fersen eraus. An awer huet si gesot, datt si eng richteg Prinzessin wier.

„Gutt, dat wäerte mir geschwënn erausfannen“, huet déi al Kinnigin geduecht. Mä si sot näischt, ass an d'Schlofkummer gaangen, huet all d'Bettwäsch vum Bett geholl an eng Ierbsen op de Buedem geluecht; dann huet si zwanzeg Matratzen geholl an se op d'Ierbsen geluecht, an dann zwanzeg Daunenbetter op d'Matratzen.

Dorop musst d'Prinzessin déi ganz Nuecht leien. Moies gouf si gefrot, wéi si geschlof hat.

„Oh, ganz schlëmm!“, sot si. „Ech hunn kaum déi ganz Nuecht meng Aen zougemaach. Den Himmel weess, wat am Bett war, mee ech louch op eppes Haardes, sou datt ech schwaarz a blo um ganze Kierper sinn. Et ass schrecklech!“

Elo woussten si, datt si eng richteg Prinzessin war, well si hat d'Ierbsen duerch déi zwanzeg Matratzen an déi zwanzeg Daunenbetter gespuert.

Keen ausser enger richteger Prinzessin kéint sou sensibel sinn.

Also huet de Prënz si zu senger Fra geholl, well elo wousst hien, datt hien eng richteg Prinzessin hat; an d'Ierbsen gouf an de Musée gestallt, wou se nach ëmmer ze gesi ass, wa keen se geklaut huet.

Do, dat ass eng richteg Geschicht.